Sacrifice

[Geralt z Rivii 22]

Kolejna nietypowa strategia czasu stworzona przez Shiny Entertaiment, a wydana przez Interplay Entertaiment w roku 2000. Te firmy możecie skojarzyć (przynajmniej większość z was) z inną grą, MDK (o której również poświęcę kilka słów za czas jakiś ;) ).

 

Z czym się tutaj będziemy zmagać?

 

Otóż, zabawę zaczynamy tuż po zakończeniu po wojnie Stwórcy z 5 bóstwami, którzy teraz walczą miedzy sobą o władzę nad światem. I to my będziemy mieli decydujący wpływ na losy tejże wojny, jako mag wolny strzelec. Możemy dołączyć do jednego z 5 dowolnych bóstw. Kim oni są?

 

 

Persefona - bogini życia i zarządczyni Elysium. Jej charakter można określić jako Praworządny dobry. Wraz z nią będziemy toczyć bój z wyznawcami wszelkiego rodzaju zła.

 

 

James - ten jegomość przypominający język lub robala (sami określicie) jest bogiem Ziemi i rządzi ziemiami Glebe. Jego charakter to Dobry. Daje dość dużą swobodę działania, stara się nie ingerować w nasze działania. Stanowi dość dobry wybór dla tych, którzy po raz pierwszy grają w Sacrifice.

 

 

Stratos - bóg Powietrza i władca Empyrei. Jego nastawienie do świata to Neutralny. Jest najsprytniejszy i najmądrzejszy ze wszystkich bógów. Do tego najskromniejszy i dość rozważny.

 

 

Pyro - bóg Ognia i włada Pyroborei. Wbrew pozorom nie jest najokrutniejszym z bogów, mimo, że jego magia ognia wywołuje dość sporo zniszczeń. Jednak nie robimy tego w imię Śmierci i Zła. Walka po jego stronie jest dość efektowna, co sprawia, że jego misje wykonuje się dość przyjemnie.

 

 

Charnel - bóg Śmierci, Wojny i Niezgody. Włada ponurą Stygią. Jego charakter to Chaotyczny Zły. Stając po jego stronie siejemy zło i mamy możliwość nauczenia się nekromancji. Jego kampania jest dość specyficzna. Dość ciekawy wybór dla siewców Mordoru w imię zła.

 

Jako, że wcielamy się w tej grze w maga, mamy do dyspozycji paletę zaklęć ogólnych oraz osobną pulę dostępną tylko w momencie przystania do danego bóstwa. Nasze jednostki również musimy sobie przywołać, ale do tego, oprócz many, potrzebne są też dusze, które zdobywamy przez pokonywanie przeciwników (po ich uśmierceniu należy te dusze nawrócić) lub odzyskujemy po śmierci naszych własnych jednostek. Oprócz tego możemy przywołać kilka budowli, które mogą nam pomóc w walce. W znacznej części wypadków do wykonania misji należy dokonać profanacji ołtarza wrogiego maga. Ołtarz stanowi jest naszym swoistym ratuszem, gdyż po utracie pkt. zdrowia (tak, śmierć nie kończy naszej gry definitywnie) właśnie w ołtarzu wracamy do świata żywych. Utrata ołtarza oznacza naszą przegraną. Jednostkami możemy dowodzić jak w każdym normalnym RTSie, tylko dla niektórych utrudnieniem może być widok TPP, przez który wszystko oglądamy.

 

Grafika jest w mojej ocenie dość ładna. Ale esencją tej gry jest muzyka i fabuła. Każda z kampanii jest na tyle ciekawa, że warto rozegrać je wszystkie (co prawda niektóre są łatwiejsze, niektóre trudniejsze, ale cóż zrobić ;) ).

 

Gameplay przedstawi wam kilka minut z gry po stronie Pyro

 

 

Gra w mojej ocenie jest warta uwagi, mimo swoich lat. Dość ciekawe połączenie dowodzenia i magii przedstawione w takiej formie, jak dla mnie, powinno stanowić materiał dla obecnych twórców gier. Kto wie, może doczekamy się kiedyś Sacrifice w wydaniu HD? ;)